Nederlagen met meer dan 10 punten verschil in het eerste gedeelte van de veldcompetitie behoren tot het verleden, kunnen we voorzichtig stellen na het zien van de thuiswedstrijd tegen Refleks. Het eerste gaf de opgaande lijn vanuit de zaalcompetitie een passend vervolg en poetste de hatelijke 0 bij de (voorzichtige) hervatting van de veldcompetitie meteen weg. Je hoeft maar 1 keer voor te staan en dat is bij het laatste fluitsignaal.
Nou dat was zaterdag op ons terrein aan de Zoeterwoudsesingel beslist van toepassing want de 13-12 van Pam bleek uiteindelijk de winnende treffer. En daar zag het in de eerste helft beslist niet naar uit, want tot 2-2 (na 5 minuten) konden we de Haagse ploeg in de vierde onderlinge ontmoeting in dit seizoen nog volgen, maar daarna viel het aanvallend helemaal stil. Niet omdat we geen kansen kregen, maar gewoon omdat er matig tot slecht geschoten werd. Refleks hield in die fase wel wat langer de bal in de aanval in vergelijking met ons, maar scoorde ook niet geweldig met de 3-7 ruststand tot gevolg. Een gemiste strafworp illustreerde onze onmacht bij de afwerking.
Na rust echter een geheel ander beeld. Met Mandy en Mark (met Pam in de zaal tezamen goed voor 139 goals) kwam er meer schotkracht binnen de lijnen, wat na 10 minuten leidde tot halvering van de achterstand. Het geloof in een positief resultaat nam hoorbaar steeds meer vormen aan en de gedrevenheid van onze formatie in het naargeestige weer was hartverwarmend. Refleks liep achter de feiten aan, moest langere aanvallen van onze kant toestaan en kwam zelf niet meer tot groots aanvalsspel, vluchtte in een aantal wissels, maar kon niet voorkomen dat halverwege de tweede helft de wedstrijd ook in de score in evenwicht was: 10-10.
Typerend voor de gedrevenheid van ons team was de ultieme poging, waarmee Mees (4 goals en opmerkelijke rebounds) bij een ogenschijnlijk kansloos duel met zijn tegenstander, de ingooi voor Trigon versierde met de gelijkmakende goal tot gevolg.
En nog eentje: de luide krachtterm van Floor bij het missen van een knappe doorbraak bij 11-12, maar het kwam uiteindelijk nog goed in de spannende slotfase. JW bleef uitermate koel vanaf de stip, waarna Pam zo’n anderhalve minuut voor tijd de matchwinnaar werd. Met het voor haar enigszins verrassende juichgebaar besefte ze waarschijnlijk al de winnende erin gegooid te hebben.
En dat was dus zo bij het eindsignaal van scheids Tim Kuiper, de “Bas Nijenhuis van het korfbal”, zoals Niek hem typeerde.
De onopvallend aanwezige Kuiper – vorige week nog arbiter bij de NK-finale voor B-teams – kon zich daarin wel vinden: “Ik heb weinig gefloten, maar meer moeten praten.” De wedstrijd gaf daar ook wel gelegenheid toe.
Doelpunten: Mees (4), Janwillem (3), Mandy (2), Mark (2), Joep en Pam.
Het tweede stuntte min of meer met de knappe 14-14 tegen ongeslagen koploper Tempo 3, dat bij 2-8 dacht de winst al op zak te hebben.
Wim van Vliet
