De vier opgestoken vingers van Mees na afloop van de wedstrijd tegen Velocitas symboliseerde vrij goed de kansloze missie van zijn ploeg op sportpark “De Bloemerd”. “Vier opgelegde kansen gemist”, verklaarde hij even later de opgestoken hand. Maar hij was niet de enige met missers, want met een hoger schotpercentage hadden we dichterbij de kampioen kunnen blijven dan nu het geval was. Het werd uiteindelijk 17-9, maar dat grote verschil kwam pas in de laatste 9 minuten tot stand, toen de productie aan onze kant volledig stilviel na 12-9.
Op de zege van Velocitas viel niets aan te merken, op het selectieve fluiten van arbiter Huisman – wiens wijze van arbitreren bij mij meteen de naam Nijhuisman deed opborrelen – wel. Dat een scheidsrechter fouten maakt is niet erg, zo lang het maar consequent gebeurt en dat leverde vooral van onze kant heel wat ergernis op en dat kwam het spel niet ten goede. Velocitas had binnen een kwartier al de wedstrijd al onder controle (6-1), maar na de luide oproep van Niek – “meer energie” – knokten we ons soms letterlijk in de wedstrijd terug, waarbij vooral Joep zich liet gelden. De opleving leidde tot 8-6, maar echt spannend werd het nooit omdat de Leiderdorpse formatie in de laatste 2 minuten voor het omdraaien meteen de voorsprong verdubbelde en direct na de hervatting opnieuw scoorde.
Die 11-6 stand bleef vervolgens ruim een kwartier onveranderd. Afstandsschoten misten precisie en zelfs een vrije doorbraak was niet aan ons besteed. Velocitas deed dat niet veel beter overigens. Pam doorbrak als eerste de impasse en zo’n kleine 10 minuten voor tijd stond er 12-9 op het bord.
En toen was onze munitie op en werd het toch nog een duidelijke nederlaag. Zat het seizoen erop, wat een uurtje verder ook gold voor het koude bier.
Doelpunten: Janwillem (4), Mark (2) , Anneroos, Pam en Joep.
Wim van Vliet
