Zaterdagavond 4 november is ons studententeam voor het eerst afgereisd naar een studenten korfbaltoernooi. Om precies te zijn naar de Veluwecup van SKV Débaldérin uit Wageningen. Om u een klein idee te geven van de opzet van deze toernooien: zaterdagavond een themafeest, zondag relaxed korfballen op de weinige uurtjes slaap die gevolgd hebben na het feest van zaterdagavond. Alles gericht op gezelligheid en laagdrempelig spelplezier voor iedereen.
Het feest zaterdagavond stond in het thema van het 50-jarig bestaan van Débaldérin: wat is je favoriete herinnering aan ‘vroeger’? Door onze studenten werd dit ingevuld met de herinnering ‘Leids ontzet’. Zelfs Barry Badpak, vriend van de club, leek zijn weg naar Wageningen gevonden te hebben. Of waren dit toch Mees en Sander uit ons 1e team, die bij een tekort aan heren bij het studententeam zichzelf bereid vonden mee te komen feesten en spelen (aangezien zij zichzelf ook nog student mogen noemen)?
(kort) geslapen werd er in de zaal waar zondag ook wedstrijden zouden plaatsvinden. Esmee en Mees hebben niet hun beste nacht ooit gehad: “iedere keer dat ik net wilde slapen was er wel weer ergens iemand lawaai aan het maken…”. Hier had de andere Mees (verwarrend, vonden wij ook) totaal geen last van gehad want die had oordopjes bij zich. Tip voor de volgende keer voor iedereen. Na een heerlijke boterham of nasi van de avond ervoor waren we er klaar voor om aan het toernooi te beginnen. Leuke toevoeging aan de spelregels tijdens ‘katerkorfbal’: uitverdedigen is absoluut niet toegestaan, en zal bestraft worden met een strafworp. Deze dient echter wel achter de korf met een trucje genomen te worden. Dit leverde veel ludieke en gemiste strafworpen op.
De eerste wedstrijd was een goede kennismaking met ‘katerkorfbal’. Al kletsend met je tegenstander en op een heel klein drafje sjokkend door het veld schoten vuren zonder enige organisatie. Precies zoals het bedoeld is, en wel zo lekker om mee te beginnen. Dit was onze tegenstander Erasmus (Rotterdam) helemaal met ons eens. Deze wedstrijd werd met 6-4 gewonnen door onze studenten, en zo was de eerste vuurdoop een feit.
Hierna mochten wij aantreden tegen het thuisspelende team, Débaldérin. Zij hadden ons goed bestudeerd, en hun uurtjes slaap in hun eigen bed i.p.v. in de slaapzaal had ze geen zeker geen windeieren gelegd. Zij renden er opeens vandoor vanaf het eerste fluitsignaal, iets dat wij nog niet gezien hadden dit toernooi. Dit was een grote schok, die wij aanvankelijk nog te boven kwamen. Echter, toen op de stand van 4-4 opeens ‘Grasmaaier’ van Barry Badpak door de speakers galmde in de zaal konden de in de verdediging staande heren die de avond ervoor als dit illustere duo stonden te feesten natuurlijk niet anders dan toch dat touwtje in de hand te pakken, te schoppen en te lopen (x20 ongeveer). Eindstand: 5-6 verlies.
Hierna traden wij aan tegen Skunk (Nijmegen). Ook deze wedstrijd ging nipt verloren, deze keer door onze eigen tactische mankementen. De tactiek “vuren als je vrij staat en de korf kan zien” bleek niet de beste tactiek om deze wedstrijd winnend af te sluiten als je niet rent voor een rebound, maar gelachen hebben we wel. Gelukkig hielpen Sanne en Nienke de heren in hun vak nog een beetje door de korf wel te vinden, anders was het niet veel soeps geworden. Uitslag: 4-6.
De laatste wedstrijd was er eentje tegen regiogenoten Paal Centraal (Delft). Deze wedstrijd verliep precies zoals de eerste wedstrijd, want enige vorm van energie die er was deze dag was, was toen alweer weggevloeid. Mees heeft zichzelf wel, letterlijk, tot nieuwe hoogte doen stijgen. Al staand op de schouders van Sander kon hij de bal letterlijk “in het mandje leggen” voor de 2-0. (achter)Verdedigend stond het als een huis deze wedstrijd. 6-2 winst om de poulefase mee af te sluiten.
Tussen de wedstrijden door dongen wij ook mee naar de ‘prestatieprijs’. Dit was een spel in een hoek van de tweede zaal, waar op tijd chocolade geproefd moest worden en we al spijkerpoepend de artiesten van nummers uit 1973 moesten raden. Wij blonken helaas niet uit met onze smaakpapillen en muziekkennis, maar behaalden volgens de jury een meer dan acceptabele tijd. Die kunnen we weer in onze zak steken.
Toen we leerden dat we de poulefase helaas niet (zo jammer vonden we dit niet op dat moment, even zitten was wel erg fijn) overleefd hadden zat het toernooi er voor ons op. Spullen opruimen, douchen en de finales gekeken. Na de gezamenlijke prijsuitreiking, waar voor ieder team een lekkere taart klaar lag, is de terugweg naar Leiden weer ingezet. Een 5e plaats van de 13, daar konden we toch zeker mee leven.
Nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe ervaringen rijker en, misschien wel het allerbelangrijkste, uitnodigingen voor komende toernooien in de tas. Deze kwamen wellicht onder invloed, maar een mondelinge afspraak onder invloed telt voor ons ook. Op naar de volgende toernooien, want genoten hebben we. Een fantastisch weekend, waarna ik met zekerheid kan stellen dat er afgelopen nacht door iedereen goed geslapen zal zijn.
Oh ja, bijna vergeten, kudo’s voor Alfons en Aniek voor het halen van Mac midden in de nacht. Dat was winnen.
Sander Captijn
